(English below)

Ik zal de eerste zijn die zegt dat je weg moet kijken. Dat het geen zin heeft het leed van de wereld op je schouders te nemen. Dat niemand baat heeft bij jouw verdriet als je beelden tot je neemt van het leed van anderen. Van leed dat niet het jouwe is. Niet om te zeggen dat je niets moet doen, zeker niet! Maar omdat die ander niet geholpen is met jouw verdriet en je alleen jezelf te pakken hebt.   

Maar dit keer is het anders.   

Dit keer dwing ik mezelf elke dag om te zien wat @shauning @wizard_bisan1 @wissamaza zien. De in witte doeken ingepakte kinderen; de moeder die haar met wit gruis bedekte baby heen en weer schudt, zich letterlijk de haren uit haar hoofd trekt als het kindje niet reageert; losse handen, voeten, benen die met een stok van de grond geprikt worden; een hand die bedolven onder het puin de hand van een reddingswerker vasthoudt; kinderen bedekt met stof, trillend van adrenaline; een jongen die door vier man in bedwang gehouden moet worden omdat hij in zijn afschuw en woede om zijn dode vader, moeder, broers en zussen zichzelf pijn wil doen; de peuter die met ontveld gezicht en verkoolde handen door dokters in leven gehouden wordt.   

Geen enkel ziekenhuis in Noord-Gaza functioneert nog. Vluchtelingenkampen worden dagelijks gebombardeerd. Er is geen water, geen elektriciteit. Toevluchtsoorden als moskeeën en kerken worden aan flarden geschoten.   

En wij, wij staan en kijken en doen niets!  

En we zeggen:  

 ‘We kunnen niks want het internationale recht staat het niet toe’,  

 ‘Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen’,   

‘We blijven achter Israël staan, dat zijn we aan ze verschuldigd,’   

En ondertussen creëren we een situatie waarvan we vlak na de tweede wereldoorlog tegen elkaar hebben gezegd, geschreven, gezworen en, niet vergeten, tegen de hele wereld gepredikt: dat nooit meer!   

Als het inderdaad zo is dat de afspraken die wij in de wereld met elkaar gemaakt hebben ervoor zorgen dat we nu niks mogen doen, dan is er maar een conclusie: dan kloppen die afspraken niet.  Dan moeten die verdragen aangepast worden. Dan mag dat nooit een reden zijn om nu niks te doen. Te laten bestaan.  

Dit hebben WIJ gedaan. Wij, de westerse wereld met onze democratisch gekozen regeringen, onze gelijkheidsprincipes onze mensenrechtenverdragen.   

Door de staat Israël niet te houden aan de verdragen die ze zelf ondertekend hebben, door geen consequenties te verbinden aan overtredingen; door stelselmatig door de vingers te zien wat we in andere landen en andere situaties wel hebben veroordeeld, hebben wij bijgedragen aan het ontstaan van deze situatie.   

En dat wat wij gedaan hebben, wil ik in de ogen kijken. Want alleen als we het lelijke in onszelf durven zien is er kans op verandering.  

Dus dwing ik mezelf te kijken naar de witte kinderlijkjes; naar de dubbelgeslagen, krijsende moeders; naar levens die letterlijk aan puin liggen.  

Kijk met me mee.  

Kijk alsjeblieft met me mee.  

Of kijk in ieder geval niet weg. 

See!

I’ll be the first to tell you to look away. That there is no point in taking the suffering of the world on your shoulders. That no one benefits from your sadness if you take in images of the suffering of others. Of suffering that is not yours. Not to say you shouldn’t do anything, certainly not! But because the other person is not helped with your grief.

But this time it’s different.

This time I force myself every day to see what @shauning @wizard_bisan1 @wissamaza see. The children wrapped in white cloths; the mother who shakes her in white grit covered baby back and forth, literally pulling her hair out when the baby does not respond; loose hands, feet, legs that are picked off the ground with a stick; a hand sticking out of the rubble holding the hand of a rescue worker; children covered in dust, trembling with adrenaline; a boy who has to be restrained by four men because he just lost his father, mother, brothers and sisters and wants to hurt himself; a toddler with a skinned face and charred hands that is kept alive by doctors with no material to cover her wounds.

Not a single hospital in North Gaza is working. Refugee camps are bombed every day. There is no water, no electricity. Places of refuge such as mosques and churches are shot to pieces.

And we, we stand and watch and do nothing!

And we say:

“We can’t do anything, international law doesn’t allow it,”

“Israel has the right to defend itself.”

“We continue to stand with Israel, we owe it to them,”

And in the mean while we are creating a situation of which, just after the Second World War, we said, wrote, swore and, let’s not forget, preached to the whole world: never again!

If it is indeed the case that the agreements we have made in the world don’t allow us to do anything now, then there is only one conclusion: that those agreements are incorrect. That the treaties must be amended. They should never be a reason not to do anything now. To allow this horror to take place.

WE did this. We, the Western world with our democratically elected governments, our principles of equality and our human rights treaties.

By not adhering to the treaties that the State of Israel has signed itself; by not attaching any consequences to the breech of agreements; By systematically turning a blind eye to what we have condemned in other countries and other situations.

I want to look what we have done in the eye. Because only if we dare to see the ugly in ourselves will there be any chance for change.

So I force myself to look at the corpses of children wrapped in white; at the doubled over, screaming mothers; at lives that are literally in ruins.

Watch it with me.

Please watch it with me.

Or at least: don’t look away.