Hebben jullie wel eens kritisch naar je eigen gedachten geluisterd? Het aantal uren dat ik per dag door kan brengen met conversaties die ik nooit zal hebben; het uitdenken van scenario’s die nooit zullen plaatsvinden en een eindeloze maalstroom aan kleine variaties op eerdere gedachten, is verpletterend! Wat een hoop ONZIN.   
En het tempo waarop al die onzin door elkaar kan malen en draaien is zenuwslopen. TikTok en Insta zijn er niets bij! 
Door de jaren heen heb ik een aantal methoden ontdekt of ontwikkeld om mezelf uit die gedachtendraaimolen te halen. Dit is mijn top 5.  
 
1. Douchen: met mijn ogen dicht onder de (het liefst zo heet mogelijke) waterstroom. De indrukken van de dag (of nacht) letterlijk uit mijn energieveld spoelen.  

2. Schrijven: niet over wat ik doe, maar over wat ik voel en het waarom daarachter. Zeker als ik weerstand voel tegen een gevoel, persoon of situatie, en mijn hoofd bezig is dat op te lossen, helpt het om heel precies te beschrijven waaruit dat gevoel bestaat. Eenmaal opgeschreven is mijn hoofd klaar met de gedachte en ontstaat er weer ruimte voor andere dingen. 

3. Wiebel met je tenen! Roep ik vaak als mijn zoontje niet uit zijn woorden komt omdat er te veel in zijn hoofd zit. Het klinkt misschien raar, maar wiebelen met je tenen haalt je onmiddellijk uit je hooft en in je lichaam. Het is namelijk vreselijk moeilijk om je tenen te bewegen en tegelijk over iets na te denken. Je zult merken dat zodra je wiebelt met je tenen je adem naar je buik zakt. Negen van de tien keer volgt er een diepe, diepe zucht. Het helpt ook als je zenuwachtig bent, boos, of meer geduld moet opbrengen dan je hebt. 

4. Wandelen: zonder koptelefoon met muziek of podcast! Want anders is mijn hoofd aan het einde van de wandeling nog net zo vol. In eerste instantie is het nog steeds een warboel in mijn hoofd, maar na zo ongeveer twintig minuten valt me opeens op hoe groen het gras eigenlijk is, hoe mooi de lucht en hoe de koude wind op mijn wangen eigenlijk best fijn aanvoelt.  

5. Tien minuten helemaal niks: rechtop in een stoel, met mijn voeten plat op de grond en mijn handen op mijn bovenbenen. Geen telefoon, geen agenda en zo min mogelijk beweging. Ik vind het fijn om naar de scharkering van licht te kijken maar de oefening is deze: bij elke gedachte die naar beven komt stel ik de vraag: is deze gedachte belangrijk om NU te denken, of kan dat ook later. Ooit was dat de allereerste meditatie die ik zelf ontwikkelde en in de honderden keren dat ik hem gedaan heb ben ik nog nooit één gedachte tegengekomen die echt op dát moment gedacht moest worden. De eerste vijf minuten is het nog onrustig in mijn hoofd en wil ik van alles opzoeken of noteren, maar na die vijf minuten begin ik mijn lichaam te voelen en ontstaat er van binnenuit een gevoel van berusting, van niet meer hoeven. Wat eerst zo vreselijk belangrijk leek is opeens niet zo interessant meer.   

6. Voelen, zien, ruiken, proeven, maar dan echt!: hoe vaak gebeurt het niet dat je je koffie of thee drinkt zonder de drank bewust te proeven; ergens loopt zonder daadwerkelijk iets te zien; een knuffel geeft zonder de ander echt te voelen. Eigenlijk gaat er vreselijk veel aan ons voorbij omdat we in ons hoofd leven en onze sensoren niet gebruiken. Vaak als ik in de auto zit na een lange, drukke dag op mijn werk voelt mijn hoofd aan als een pak watten. Dan klem ik mijn handen om mijn stuur, draai het raam open en voel de wind in mijn haren. Ik kijk bewust naar het asfalt en de berm, en opeens merk ik op hoe bizar hard mijn lichaam over het oppervlak van de aarde snelt en heb ik het gevoel alsof ik in een race car over een parcours snel in plaats van gezapig in mijn Peugeotje op de A28 rij. Heel verfrissen.  

7. Sporten. Dit is echt een game changer voor mij. Ik kan moe en met een vol hoofd naar de padel baan gaan en totaal opgeladen terugkomen zonder dat ik ook maar één keer gedacht heb aan de vervelende situatie op mijn werk of de weerstand die ik ergens over voelde.