Het ‘bal van alles’

Het is vrijdagavond en ik sta op het podium van het Internationaal Theater dat voor de gelegenheid omgebouwd is tot dansvloer. De muziek varieert van stevige dance nummers tot eighties glamrock. Mijn moves moet ik halverwege afbreken om niet tegen iemand anders aan te beuken. Elke tweede persoon die ik zie is iemand die ik ‘ergens van denk te kennen’ en op elk gezicht dat mij aankijkt zie ik de verwachting een bekende te zien. Die verwachting vervliegt snel. Want op het ‘bal van alles’ ben ik niemand.

Sorry, het kwam door de boobtape, zeg ik tegen mijn uitgever als ik, voorafgaand aan het bal, haastig aan haar tafel aanschuif in Café Americain. ‘Het was de eerste keer dat ik dat ooit gebruikt heb. Ik had het natuurlijk eerst moeten testen.’ Onder de groene glitterjurk die ik zorgvuldig heb uitgekozen ziet mijn bovenlichaam eruit alsof ik iets vreselijks meegemaakt heb. Mijn borsten zijn zowel in de breedte als in de lengte ingezwachteld. Mijn partner kan gerust zijn. Als ik al van plan was iets ‘uit te vreten’ op het bal, dan nu niet meer. De persoon in kwestie zou zich kapot schrikken.

Misschien is dat de reden dat ik twee, drie, vier uur later op de dansvloer nog steeds vertwijfeld om me heen kijk en me afvraag waarom ik hét niet voel. Het is alles wat ik ervan verwacht had: het is groots, met knallende muziek, extravagante outfits en een stoet auteurs die altijd al heb willen ontmoeten. De drank vloeit rijkelijk, er staan ongetwijfeld mensen te snuiven en te vozen op het toilet, en toch… ik voel het niet.

Ik ga op een van de stoeltjes in het theater zitten en kijk naar de massa op het podium. Heleen van Royen, Susan Smit, Splinter Chabot incluis glittercape. Ze zijn er allemaal, en toch heb ik het gevoel dat ik schrijvers moet spotten als leeuwen in een té groot safaripark. En sinds wanneer is de gemiddelde leeftijd van schrijvend Nederland vroeg in de twintig? Types Kader Abdollah en Jan Siebelink zijn er wel, maar zien er in hun keurige pakken en gestileerde snorren uit alsof ze dit feest met een jaren twintig setting verwarren. En waar, in hemelsnaam, zijn Connie en Ilja? Een jonge vrouw van vroeg in de twintig staat bovenaan de trap. Haar knalroze jurk accentueert elke curve van haar lichaam. Van boobtape heeft ze duidelijk nog nooit gehoord. Van BH’s ook niet.

Misschien ben ik na tien jaar platteland de randstad ontwend, of ben ik te oud en heb ik teveel gemediteerd om nog uit mijn dak te kunnen gaan op de dansvloer? Of misschien is dit ‘bal’ gewoon niet wat het pretendeert te zijn. Correctie, wat ik dacht dat het zou zijn. Want op elk ander feestje heb ik nergens last van.  En wat had ik dan gedacht? Dat de meeste schrijvers introverte eenlingen zouden zijn die, whisky nippend in een hoek zouden hangen en het leuk zouden vinden om een debutant zoals ik te leren kennen?

Ik zie dat de vrouw zonder boobtape haar borstpartij herschikt als ze denkt dat niemand kijkt. Het mislukt. De stof van haar jurk biedt geen enkele steun en haar borst glijdt genadeloos naar beneden. Heeft ze de boodschap van dit bal, dat iedereen zichzelf mag zijn, niet begrepen? Heeft ze nog steeds het gevoel dat ze een del moet zijn om mee te tellen? Of is er iets mis met deze vrouw. En als dat laatste het geval is. Hoe komt ze hier dan binnen?

Nee. Ik ben in limbo terecht gekomen. Tussen ‘je mag hier zijn want je hebt een boek geschreven’ en ‘je doet er nog steeds niet toe want je vermaakt je niet op het boekenbal.’ En je moet je als schrijver toch op zijn minst vermaken als je op het boekenbal rondloopt!

Maar dan nog: ligt dat aan mij, of is het ‘bal van alles’ vervallen tot het ‘bal van alles en iedereen’ en is het geen wonder dat ik me niet thuis voel in een setting die weinig nog met boeken te maken lijkt te hebben? Als ik straks op mijn hotel kamer kom, twee uur eerder dan gedacht, is het eerste wat ik doe de boobtape van mijn lichaam trekken. Dat levert vast lelijke rode striemen op. Daar heeft het meisje zonder boobtape dan weer geen last van.

Connie was er overigens wel, bleek later op de socials. Blijkbaar heb ik haar ver het hoofd gezien.